Het bereiken van een nieuw PR betekent niet dat racen makkelijker wordt. We streven altijd naar een nieuw PR, op de fiets, tijdens de run, je 1RM; whatever het voor jou ook mag zijn, iedereen heeft ergens wel een doel. Ook al lijkt dat doel heel ver weg.
“4:33”, zag ik op mijn tijdschema toen ik de 5km test gelopen had. Binnen PlayX Performance Training werken we steeds meer met dit soort testen. Voor onszelf, maar ook voor onze sporters. Niet omdat we individuele prestatie op dat moment zo belangrijk vinden, maar vooral omdat we het referentiekader wat daaruit volgt belangrijk vinden. Zo kunnen we meten of datgene wat we uitdragen en waar we intern zo hard aan werken (de trainingen) effectief (genoeg) zijn.
Toen ik die 5km test liep lag ik op schema om een PR te vestigen. Een lekker gevoel wel wanneer je al tijden alleen maar lange duurlopen rent om het volume op te bouwen. Ik had het gevoel gemist van stuk gaan tijdens een run (een paar jaar geleden nooit gedacht dat ik dat ooit zou hebben). Na de eerste km zat mijn tempo op 4:28. Als ik dit vast zou houden dan zou ik mijn PR met ruim 15 seconden per km verbreken.
De run voelde echter heel zwaar. Al vanaf het eerste moment. Tot aan het eind wist ik geen tussentijden, ik heb bewust ook niet op mijn horloge gekeken. Dit heeft namelijk veel invloed op de prestatie wanneer je een maximaal test doet. Voor mijn gevoel liep ik achteruit, alsof ik een grote rots vooruit moest duwen terwijl ik de 5km aflegde. Net na de 4km moest ik zelfs even stoppen. Balen dat ik deed.
Uiteindelijk bij de analyse bleek dat ik t/m de 4 km ver voor op schema lag. Terwijl dit absoluut niet zo voelde. Toen ik naar de splits keen en de totale tijd, bleek dat ik maar 12 seconden langzamer was dan mijn PR toen. En die tijd heb ik weggegeven in de laatste kilometer. Conclusie die je hieruit kan trekken is dat ik sneller rende dan ooit, waardoor het juist niet goed voelde.
Voor de run wist ik dat ik goed getraind en fit was, dus mijn verwachtingen waren ook hoog. Ik vergat echter dat fit zijn niet betekent dat het racen of halen van een PR geen pijn meer zal doen. Sterker nog: het doet juist meer pijn. Veel meer pijn. Beter getraind zijn betekent dus niet dat sneller worden gelijk staat aan dat het makkelijker is. Het is een utopie om te denken dat je een niveau kunt bereiken waarbij trainen of racen geen pijn meer doet.
Sneller worden, jezelf verbeteren doet pijn. Het zal altijd pijn doen. En als je nieuwe niveaus van snelheid of afstand bereikt, verwacht dan dat het nog meer pijn zal doen. Je leert die pijn alleen beter handelen. Wil je vooruit, moet je eerst in het rood (-1) om vervolgens de gewenste lichamelijke aanpassingen te krijgen en jezelf (en je prestaties) naar +1 te krijgen. Daarin ligt de sleutel tot het ontsluiten van je potentieel als sporter: als je sneller/beter wilt worden, wees dan bereid om pijn te lijden, om mentaal en fysiek uitgedaagd te worden.
Perceptie van inspanning verandert bij submaximale snelheden
Naarmate je conditie verbetert, zal je perceptie van inspanning (RPE) en hartslag bij een bepaalde submaximale snelheid of vermogen afnemen. Met andere woorden, als je vroeger een tempo van 7 minuten per km liep voor een 5K, maar nu een tempo van 5 minuten per km kunt lopen, zal het lopen van een 7 minuten km niet meer zo zwaar aanvoelen als voorheen.
Maar als een tempo van 5 minuten per km je nieuwe “max” 5K tempo is, dan zal die 5-minuten km net zo pijnlijk aanvoelen als de 5-minuten km deed toen je net begon. In feite, de 5-minuten km kan zelfs meer pijn doen aangezien je nu op een hogere intensiteit loopt. Het punt is dat hoe sneller je bent, hoe harder je kunt gaan – en hoe meer je kunt lijden.
Het mentale aspect in de pijn van racen
Op het moment van mijn 5km test rende ik misschien sneller dan ooit tevoren, maar wat ik toen niet begreep, was dat de toename in snelheid ook een toename in pijn kon betekenen. Ik associeerde dat niveau van ongemak met falen of een afname in mijn prestatieniveau.
Maar voor mijn ongemak was eigenlijk een teken dat mijn lichaam iets nieuws aan het bereiken was. De acute pijn was een bewijs van verbetering en groei. Mijn lichaam wist het, maar mijn geest had er geen vrede mee. Inmiddels heb ik later nog eens een 5 km test gedaan en mijn nieuwe PR gezet: 4:31. Nog altijd geen sub 4:30, maar die komt eraan.
Conclusie van het verhaal
Ondanks dat je lichaam al is getraind – kan het wat tijd kostte voor je geest om bij te benen. Onthoud de volgende keer dat je een tijdrit, race, training doet of deelneemt aan een wedstrijd: pijn is niet altijd slecht “Het wordt nooit makkelijker, je gaat gewoon sneller”. Sneller worden doet nu eenmaal pijn.
